Alweer een tijdje geleden vroeg ik jullie om mij vragen te stellen. In het kader van mijn 20 jarig jubileum, een leuke bezigheid voor beide partijen.
Wat wil je van mij weten? Er kwamen leuke vragen binnen, ik ga ze in dit lange blog maar eens op mijn gemak beantwoorden.
Ik begin met de eerste vraag van Valerie: Wat was je allereerste ontwerp?
Precies weet ik dat niet meer, maar het is één van de bovenstaande popjes geweest. Zo'n 20 jaar geleden was het vooral bloemenkinderen wat er te zien en te koop was op vilt gebied. Ik maakte ze zelf ook wel, naar het boekje van Mieke Stender. Daar heb ik het hoofdjes maken ook uitgeleerd. Maar ik vond dat er voor jongens, we hadden destijds een zoon in de peuter/kleuterleeftijd, weinig leuks en stoers was. Zo begon ik dus mijn eigen bedenksels te maken, wat stoerdere popjes. Maar welke exact de eerste was, geen idee. Hieronder ook een serie van mijn eerste ontwerpen, de Koning Arthur serie met Lancelot, Draak, kasteel e.d
Fabienne vraagt: Hoe ben je in aanraking gekomen met vilt?
Ik ben in aanraking gekomen met vilt, en met name wollen vilt tijdens mijn studietijd in Amersfoort. Ik studeerde Creatieve therapie beeldend en ik had al een voorkeur voor het werken met textiel. In Amersfoort zat en zit nog: Tomte Tummetot, een heerlijke winkel, destijds nog een klein winkeltje aan wat geloof ik de Appelmarkt heet. Daar lag vilt, flanel en meer moois en daar kocht ik mijn eerste lapjes. Ik vond het meteen een heerlijk materiaal om mee te werken en dat is dus nooit meer veranderd.
Jolanda vroeg: Welk ontwerp heeft een speciaal plekje in je hart en waarom?
Dan noem ik toch deze auto, de MouseMobiel in combinatie met de muizen Morris en Miny.
Na heel veel popjes gemaakt te hebben, was dit mijn eerste ontwerp wat geen popje of dier was. Een heel nieuwe manier van met vilt werken. Het heeft een speciaal plekje omdat dit ook wel een beetje mijn ding is geworden, andere dingen maken van vilt dan popjes, dieren, bloemen e.d. Ik was er de eerste mee, het heeft van andere ateliers wel hier en daar navolging gekregen, maar dat ik er het eerst mee was, voor zover ik weet, daar ben ik ook wel trots op. Het ontstond ook weer in de hang naar meer stoere en avontuurlijke dingen maken. Zoals ook deze motor.
Dat je dingen maakt waarvan ook de man in huis zegt: goh wat leuk! Ervaring leert dat die met bloemenkinderen minder hebben ;-).
En ik geniet ervan, deze uitdagingen. Buiten de gebaande paden denken: hoe geef ik dit vorm, hoe maak ik dat van vilt en wel op zo'n manier, dat ik het ook door kan geven, zodat anderen het ook kunnen maken. Dat uitdenken, daar geniet ik van.
En ook: ik zette muizen in als popjes/hoofdrolspelers. Wat ook heel nieuw was in de viltwereld en ook weer navolging kreeg van anderen. Dat is iets wat ik sterk heb uitgebreid zoals je weet.
Vandaar dat de MouseMobiel dus een speciaal plekje heeft in mijn hart.
Maar ook deze serie met de Zeilboot hoort daarbij.
Albertje vraagt: Is er wel eens een ontwerp geweest waar je zelf enthousiast van was maar wat totaal niet in de markt lag?
Ja, klanten zijn vreemde mensen, je weet nooit wat te willen ;-) Het is altijd een verrassing hoe iets gaat lopen. Maar er is eigenlijk geen ontwerp geweest waarvan ik zelf hoge verwachtingen had en wat totaal niet aansloeg. Vaak kan ik aardig inschatten wat iets gaat doen en ik weet dat niet alles even goed verkoopt, maar ik zet soms toch ook dingen in de markt omdat ik een brede collectie wil hebben. En ontwerpen kunnen jaren mee. Soms loopt iets een eerste jaar amper om daarna storm te lopen in het jaar daarop. Soms verkoopt iets in Nederland amper, maar zit het buitenland er om te springen. Omdat ik alles zelf doe en geen voorraden heb aan pakketten, maakt het ook niet veel uit of iets wel of niet loopt, er zit natuurlijk tijd in, maar verder niet veel kosten. Eigenlijk breng ik uit wat ik zelf mooi vind, wat mij zelf een goed gevoel geeft, ik ontwerp dus ook niet met de gedachte: wat wil de klant. Dat merk ik dan wel, of de klant het leuk vind wat ik bedacht heb. Zo blijf ik origineel en authentiek. Klanten komen wel soms met suggesties en soms doe ik daar wat mee, maar ik ontwerp niet in opdracht, ik werk puur vanuit mezelf.
Andersom is wel voorgekomen, dat ik zelf iets vreselijk vond, maar dat het niet aan te slepen was. Daar was het geval met het ontwerp op de foto hier boven: Robin Roodborst.
Ik vond en vind hem nog steeds vreselijk!
Ik had die kleine vogelhuisjes ingekocht om te verwerken in een ontwerp en dit werd het, ik vond het helemaal niets toen het af was, maar ja, alles was klaar, de vogelhuisjes in voorraad, dus vooruit dan maar, maar zien waar het schip strand, maar ik verwachte er weinig van. En ...… hij was niet aan te slepen, groot succes, dat rare lelijke ding. . Maar toen de vogelhuisjes op waren, heb ik geen nieuwe ingekocht en het ontwerp snel uit de collectie gedaan, van Robin Roodborst was ik af. Pfffjjjw.
En daarmee kom ik mooi op de volgende vraag van Marianne:
Is er wel eens een ontwerp totaal mislukt en wat heb je er mee gedaan? Dus graag een foto zegt ze en ze vraagt of het nog ergens staat.
Yep, dit paar laarzen van de Kerstman.
Eigenlijk mislukt er heel zelden iets. Heel enkele keur ik een ontwerp af maar dat is in al die jaren maar enkele keren voorgekomen. Het afgelopen jaar dus met deze laarzen. Op zich goed gelukt, ze zijn nog niet af, maar er ontbrak iets aan. Ik wilde er iets mee doen in combinatie met een muisje of meerdere muisjes en zoals al mijn ontwerpen, moest het een beetje grappig worden. Maar ik kreeg het niet in mijn hoofd hoe dat moest. Misschien was ik ook wel een beetje klaar met Kerst, het was al ruim december en ik begin met Kerstonwerpen altijd al in Augustus of September. Ik wilde hem dan nog wel voor de afgelopen Kerst uitbrengen maar op een gegeven moment dacht ik: Laat maar, doei.
Wie weet volgend jaar in de herkansing.
Het was ook niet handig om er aan te beginnen. Voordat ik namelijk begin met het maken van een ontwerp, zit het eerst al helemaal in mijn hoofd. De vorm, voor achter, grootte, uitstraling, ik heb het allemaal op een rijtje en zie het voor me. Dan begin ik met schetsen en kleuren kiezen en zo verder. Nu wist ik alleen de vorm en uitwerking van de laars maar dat extraatje, dat wat het Tintangel moest maken, dat was er nog niet. Dus een soort van mislukking, misschien wel een tijdelijke mislukking en zie ik in dit jaar het "licht" en zie je de laarzen alsnog in de collectie.
Wel echt afgekeurd is dit enge ding;
Echt een stom popje, helemaal niet Tintangel. Komt niet in de collectie.
Doe maar dan maar dit leuke stel hier beneden!
Want Inez vraagt: Ontwerp je liever dieren of popjes, Of dieren met menselijke trekjes? En waarom? Ze vermeld erbij dat ze groot fan is van de muizen met de winkeltjes.
Ik denk dat het antwoord wel duidelijk is: ik ontwerp liever dieren. Ik ben begonnen met popjes maken maar hoe meer ik ervaring kreeg met vilt, hoe makkelijker het werd om andere dingen te maken. En de muizenserie, met MouseMobiel maar ook zeker met allerlei muizenwinkeltjes zette mij definitief op het pad van dieren ontwerpen. En wat natuurlijk helpt, dieren in allerlei vormen, van natuurgetrouw tot dieren met menselijke trekjes, ze doen het in de verkoop ontzettend goed.
Waarom ik liever dieren maak is ook dat ze veel gevarieerder zijn, in vorm, kleuren, vachtjes, uitdrukking e.d. Ik wil steeds zelf weer uitgedaagd worden, nieuwe vormen maken, uitdenken en proberen. En ja, dieren met menselijke trektjes vind ik helemaal leuk. Dieren die naar het strand gaan, gaan shoppen, of zoals in de serie Dress to Impress, allerlei beroepen hebben.
Dat is een heerlijke uitdaging. Bedenken hoe ik iets vorm kan geven in vilt, zoals een helm voor een brandweermand, een pruik voor een rechter of een zuurstof fles voor een duiker. En ik ben ook gewoon een natuur en dieren liefhebber, zo simpel is dat. En ik durf ook wel te zeggen: ik ben er goed in. Ik kan ook hele mooie popjes maken, maar andere ontwerpsters kunnen daar nog meer mee, zoals Ineke Grey van Petit Amsterdam of Anouk van Mon Pilou. Ieder zijn talent, iedere zijn vak.
Er zullen vast en zeker nog wel enkele popjes komen, maar het merendeel van mijn ontwerpen zal toch dieren zijn, in allerlei vormen, ook natuurgetrouw, of dingen als auto's, boten, fietsen, huisjes e.d.
Mooie volgende vraag van Mariëtte: Hoe maak je het Kidsproof? Het kleinkind van Mariëtte is van het onderzoekende soort en zo worden de muizen weleens per ongeluk gescheiden van hun dierbare oortjes of staartjes. Per ongeluk hoor, want ze worden dan bij oma gebracht met de opmerking: Sorry oma, hij is gevallen.
Tja, veel van mijn ontwerpen nodigen heel erg uit tot spelen en ik vind dat dat ook moet kunnen. Kinderen doe je ongelooflijk plezier met een muizenstraatjes, een aan te kleden dier of zoals de immens populaire muisjes met hun koffertjes. Maar er zitten wel kleine onderdelen aan. Uiteraard onder de drie jaar nooit alleen laten met dit soort dingen en kraaltjes zijn dan uit den boze. Ik kies sowieso altijd voor geborduurde oogjes, ik vind ze mooier en ze zijn veiliger dan kraaltjes, ze kunnen er niet af en je kunt er de uitdrukking nog een beetje mee sturen door ze groter of kleiner te maken.
Verder is polyester/nylon (machine) naaigaren gebruiken ook een tip voor meer kidsproof werk. En steek dan met een dubbele draad ook van oor tot oor door het kopje heen of van voorpootje naar voorpootje door het lijfje heen. Maar accepteer ook dat je af en toe dierendokter moet zijn en liefdevolle reparaties moet doen. Het blijft handwerk tenslotte en het zit niet vastgespijkerd.
Gelukkig is wollen vilt wel veilig. Het is gifvrij en afbreekbaar, een natuurproduct, dus erop sabbelen is misschien niet wenselijk, maar kan geen kwaad.
Marielle vraag: Je hebt van je hobby je werk kunnen maken, heb je nog tijd voor hobby's ( neem aan dat er ook nog een huishouden gedraaid moet worden)?
Yep, ik ben één van die bofkonten die van mijn hobby mijn werk heb kunnen maken. En werk is het natuurlijk ook gewoon wel. Pakketten inpakken, verzenden, bestellingen verwerken wat er in en uit gaat, administratie en ook de opmaak van de patroonbladen, dat is gewoon werk, meestal leuk werk, maar wel werk. Maar ontwerpen is zowel werk als hobby en daar geniet ik heel erg van.
Maar er zijn nog wel meer dingen die ik graag doe. Huishouden op zich valt daar niet onder, maar het onderdeel koken en bakken daarvan vind ik erg leuk. Ik bak vrijwel elk weekend wel wat, koekjes en gebak uit de winkel worden hier zo ongeveer afgekeurd. Ik lees ook heel graag, zeker zomers lekker buiten liggend op mijn Lamzac, ga graag aan de wandel buiten, helaas niet meer met onze hond daar hebben we afgelopen zomer afscheid van moeten nemen, ik geniet van de katten, brei af en toe nog wat ( beestjes met name van Little Cotton rabbits) en op vakantie gaan, reizen doe ik ook erg graag. En ik vind het heerlijk ons huis gezellig te maken en te decoreren in huis en tuin. En bijblijven op design en vakgebied is ook leuk. Woonbladen, mode e.d. dat inspireerd en is het nodig om te kunnen blijven ontwikkelen en dat volg ik gewoon graag. Ook kan ik smullen van mode en woon programma's op Netflix, net als van een goede film of mooie serie. En ik zit als het lukt drie maal in de week op de Waterrower, inspannende ontspanning ;-) Dus er blijft zeker tijd over voor andere dingen. Maar ontwerpen doe ik ook wel op in het weekend, omdat dat gewoon niet als werken voelt.
Ik ben verder wel heel blij met mijn atelier achter in de tuin, waar ik dan mijn werk achter laat, waar met de deur dicht, dat even lekker weg is. Ontwerpen doe ik aan de keukentafel en zomers buiten, eigenlijk nooit in het atelier, dat is toch mijn werkplek.
Janette vraagt: ben je net als je ouders veel in de tuin bezig? Komt daar de liefde voor dieren en natuur vandaan?
Liefde voor dieren en natuur is mij met de paplepel ingegeven. Ik ben grootgebracht in een vrijstaand huis, net buiten het dorp met een grote tuin. Er waren schapen, kippen, eendjes en ik had lang een cavia en later hadden we ook een hond. Dus natuur was er altijd wel en ook natuurboeken. Het was heel gewoon om op te zoeken wat de naam van een plantje of vogel was, zo deden we dat gewoon. Nu hoeft wat je aangereikt krijgt in je jeugd natuurlijk niet aan te slaan maar bij mij gebeurde dat wel. Ik ben een groot natuurliefhebber en dierenliefhebber. En zoek nog steeds mij onbekende plantjes en vogels op. Ook op vakantie kopen we dikwijls een gids met de plaatselijke planten en volgens om zien weten hoe het heet wat we zien. Ik heb daar ook mijn man mee aangestoken.
Tuinieren is niet zo mijn hobby als dat bij mijn ouders het geval is. Ik ben meer van de potten met planten, éénjarigen e.d. Meer van het gezellig maken, decoreren zoals boven te zien is met een vijver in een zinker teil. Maar ik kan wel genieten van tuinen, zoals de tuin bij mijn ouders, die zomers vol bloemen staat, maar hoef dat zelf niet. Ik vind met een boek in de tuin zitten namelijk ook leuk. 
Hannie vraagt: Heb je dit allemaal als kind van je moeder of vader meegekregen.
Een deel heb ik de vraag al beantwoord, want liefde voor de natuur, wat een grote inspiratie bron is, heb ik dus zeker mee gekregen. Maar deze foto, hij was al eerder op mij blog te zien, hoort daar ook bij. Het jurkje wat ik hier draag heeft mijn moeder gemaakt en mijn oma heeft de kleertjes voor de pop gemaakt. Dus creativiteit en handigheid zit in de familie. Mijn oma kon ook zomaar uit de losse hand breien en naaien. Mijn moeder heeft veel kleding voor mijn broer en mij gemaakt maar kon later haar creativiteit kwijt in de tuin en met bloemschikken. Mijn vader is heel handig, ruimtelijk inzicht, van groot belang bij het ontwerpen komt ook zeker van hem. Hij maakte eerder en wiegje voor de pop, een poppenhuis en zelfs een speelhuisje in de tuin. Dus het zit zeker in de familie, ook mijn broer laat dat zien, die ontwerpt en legt tuinen aan, een familie van makers dus.
Marisa vraag: Ik zou wel willen weten zit de creativiteit ook in jou familie, Heb je ook nog broers of zussen die dat ook doen Is dit werk het aller leukste wat je ooit gedaan hebt
Hoe reageer je als er iets mislukt is qua patroon doe je ook nog ander werk erbij>
Leven jou ouders ook nog ?
Een aantal van de vragen heb ik dus al beantwoord. Creativiteit zit zeker in de familie. Ik heb één (oudere) broer en mijn ouders leven gelukkig nog. Ze wonen hier ook in het dorp, net als mijn broer en mijn ouders zie ik wekelijks wel even. Ze wonen aan de andere kant van het dorp en het is altijd gezellig ze even te zien en te spreken.
Of dit werk het leukste is wat ik ooit gedaan heb? Ja zeker. Ik heb als creatief therapeut en activiteiten begeleider in de Psychiatrie gewerkt, met heel veel plezier. Maar de vrijheid die mijn werk nu geeft en de creativiteit die ik hier in kwijt kan had ik daar niet. Ik wilde toen onze zoon geboren werd ook echt thuis blijven om voor hem te zorgen en dit was al snel te combineren dus 100% gelukkig met mijn keuze en met mijn job.
Ik doe er geen ander werk bij, behalve dan huishouden. En met twee goed lopende shops is dat net te doen doordat ik baas ben over mijn eigen tijd. Ik zou meer willen doen, meer uren maken maar helaas, dat zit er niet in.
En hoe reageer ik als iets mislukt?
Tja, gelukkig mislukt er zelden iets maar als dat zo is, blijf ik eigenlijk altijd heel rustig. Ik ga niet gooien met spullen, mopperen o.i.d. blijf altijd kalm, blij en positief. Soms lukt het even niet, dan leg ik het weg, laat het even broeden. Maar inmiddels heb ik wel zoveel ervaring dat ik weet hoe ik dingen moet aanpakken om het direct of zeker bij een tweede poging goed te krijgen. En wat helpt is een omgeving die aan kant is, er moet geen afwas op het aanrecht staan, maar wel een tafel vol ontwerpzooi zodat ik naar hartenlust kan rommelen. raar maar waar. Uit chaos ontstaan mooie dingen. Als ik blijf opruimen wordt het niet wat.
En wel iets heel anders: mislukkingen waar ik slechter mee om kan gaan, waarvan ik uit mijn doen kan raken is mislukt klantencontact. Ik kan er echt heel erg van balen als klanten mopperen omdat er van iets te weinig in een pakket zit of dat er iets ontbreekt maar dat dan te laat doen, zodat ik het niet meer op kan lossen, geen service meer kan verlenen. Tja, ik ben ook maar een mens en ik doe het allemaal in mijn uppie. Met veel aandacht en zorg, maar er gaat af en toe iets mis. Maar please, lees even het berichtje dat je ontvangt nadat je je bestelling hebt gedaan, daarin staat uitgebreid beschreven, net als in de shop, dat even contact opnemen voldoende is om dingen nagestuurd te krijgen, waar je te weinig van hebt, waar je je in verknipt hebt, koffie gemorst hebt enz. Als ik dan een bozig bericht krijg dat iemand garen bij heeft moeten kopen, wat dus echt niet nodig is als je even had gelezen hoe ik werk en je contact had opgenomen, dan wordt ik knorrig. Die onredelijkheid kan ik niet zo goed hebben, vooral al er gesuggereerd wordt dat ik er expres te weinig in doe, waarom zou ik dat doen???. Komt gelukkig erg weinig voor. Ik hebt gewoon bijna altijd hele leuke lieve klanten. Laat je een review achter, dan vind ik je helemaal lief! ;-)
Vraag van Marlon: Wat ik je zou willen vragen is welk beroep je zou hebben gekozen als je niet die mooie handwerk ontwerpen zou maken en was je al van jongs af aan van plan om van handwerken je beroep te maken?
Dit wat ik nu doe, ik wist niet eens dat het kon toen ik een vak moest kiezen. Dus ik heb gekozen voor Creatieve Therapie Beeldend, uiteindelijk. Want mijn schoolloopbaan ging wat vreemd, ik een hekel aan school en in het dorp waar ik woon was de keuze ook beperkt. Ik kon naar het VWO maar ging eerst maar eens MAVO doen, die was in het dorp en je kon altijd verder, toch? Maar elke dag met frisse tegenzin naar school, dus daarna gekozen voor MBO K.V.J.V , die was maar drie jaar, dat was te overzien. Maar toen ik op die opleiding in aanraking kwam met de het werken met kinderen in de geestelijke gezondheidszorg, ben ik er de HBO Creatieve Therapie met ontzettend veel plezier achteraan gaan doen. Dat was een super leuke tijd in Amersfoort. Maar toen was ik dus Creatief Therapeut, net in een tijd dat de grote bezuinigingen begonnen en het lastig was er echt een volledige baan in te vinden. Ik heb daarna ook nog hypnotherapie gestudeerd en daar een tijdje een eigen praktijk in gehad, maar toen onze zoon geboren werd was ik wel een beetje klaar met de problemen van mensen. En ik wilde thuis blijven, voor onze zoon zorgen. Ik maakte toen dus al vilt popjes en die probeerde ik te slijten bij diverse winkels, zo ook bij Niels Holgersson. Maar Mieke van Niels, zag er meteen meer in en raadde me aan om er handwerkpakketten van te maken, en ja, de rest is geschiedenis. Dat was meteen een groot succes en dat doe ik nu dus nog.
Ik had het dus niet kunnen bedenken. Had ik toch achteraf iets anders kunnen kiezen dan zou ik willen dat ik toch gewoon VWO had gedaan en dat ik had gekozen voor de Kunstacademie. Maar ik was daar gewoon te blue voor als jong meisje. Stille droom misschien. Maar geen spijtig terugkijken, ik ben super happy met wat ik doen, met de kansen, de vrijheid en alles wat er bij komt. Het leven loopt zo als het loopt, je maakt keuzes die op dat moment bij je passen en ik ben daar altijd blij mee geweest.
Wat ik nu nog wel eens zou willen doen is een opleiding patisserie, want iets lekkers bakken is toch wel erg leuk. Wie weet...ooit....als ik tijd heb.
En tot slot de vraag van Yvonne; Heb je ook een opvolger of leert u dit ook iemand. Is dit eigenlijk wel te leren en hoe kom je in de markt te liggen dat mensen jouw ideeën vinden en willen kopen.
Allereerst:de leukste vraag zou beloond worden en de vraag of ik een opvolger heb of dat ik het iemand leer, vond ik de meest verrassende vraag, dat zette mij zelf ook echt aan het denken. Dus bij deze, Yvonne Meyers, jij hebt € 20,00 aan shop tegoed in mijn patronen shop gewonnen met deze vraag. Ik neem contact met je op.
Maar nu eerst de antwoorden:
Heb ik een opvolger: Nee. Na mij stopt het, klinkt wel triest he? Is het niet, alles heeft zijn tijd en ik blijf dit zo lang mogelijk doen. Zeker de patronen shop, die kan ook nog lang bestaan zonder dat ik daarvoor veel hoef te doen, dus we gaan nog wel even (lang) door. Zou ik een dochter gehad hebben dan zou er wellicht een kans zijn dat iemand het gaat voortzetten, maar dat is dus niet zo. Er zijn wel eerder ateliers gestopt en die verkopen dan het ontwerp en de rechten van het uitbrengen aan een ander atelier maar ik vraag me af of dat werkt. De hang naar nieuw werk is toch groot en als er niets nieuws meer bij komt, denk ik dat het als een kaarsje uitgaat. Bovendien, ontwerpen van 10 jaar geleden vind ik vaak zelf al niet meer leuk, ik blijf me vernieuwen en er zit ook toch een bepaalde mode in, een bepaalde trend in en zit die er niet meer in, dan houdt het denk ik op. Maar ja, wie weet zegt iemand voer 10 jaar wel: Ik wil het overnemen en de rechten van je kopen, maar ik denk het niet.
Ik leer het vak ook dus niet aan iemand anders. Ik zou niet weten aan wie en waarom want tot overname kan het niet leiden. Ik heb natuurlijk heb ik wel veel handigheid en slimmigheid ontwikkeld wat voor het ontwerpen handig is, bepaalde techniek van dingen passend maken, 3D maken. Dat zou ik op den duur wel door willen geven, maar voor nu hou ik het bij mijn eigen werk en shops.
En de vraag: hoe kom je in de markt te liggen, dat mensen jou werk leuk vinden en willen kopen. Weet je, ik heb eigenlijk geen idee. Nou ja, een beetje wel, allereerst moet je je werk met heel veel passie en plezier doen, altijd voor het beste gaan, geen half bakken ontwerpen maken en het moet uniek zijn en origineel. Natuurlijk ontwikkel je een stijl door de tijd heen en als die stijl mensen aanspreekt heb je gewoon mazzel. En dat heb ik. Natuurlijk spreekt mijn werk niet iedereen aan, dat hoeft ook niet, als de kring mensen die het inmiddels wereldwijd aanspreekt maar groot genoeg is om door te kunnen gaan en dat geluk heb ik. Er zijn nog heel veel liefhebbers denk ik van bloemenkinderen, die kunnen gelukkig elders terecht. Ik hoef het niet iedereen naar de zin te maken tenslotte.
En verder is het hard werken, steeds weer nieuwe dingen maken, nieuwe methodes ontwikkelen, verrassen, snel verzenden, service gericht zijn en echt betrokken zijn. Je moet er echt bovenop zitten, het gaat echt niet vanzelf.
Ik ben heel blij dat ik met mijn Etsy shops het hele proces van begin tot einde zelf doen, ik denk dat je zelf je beste verkoper bent maar dat betekend ook, nooit achterover leunen en denken dat het vanzelf gaat.
Ik ben wel heel trots op het feit dat ik met mijn beide Etsy shops tot de 1 procent best verkopende Etsy shops ter wereld behoor, trots dat mijn inspanningen hiertoe geleid hebben.
Dus antwoord op de vraag is dus misschien wel; geluk, inzet en doen wat je kan, in de lijn die bij je past, om te klant blij te maken. Deel daarvan heb je in de hand, een deel ook niet. Het moet je uiteindelijk gegund worden door de klanten, klanten maken het uiteindelijk mogelijk en daarvoor heb ik al vaker een dikke, dikke Dank je wel uitgesproken naar mijn klanten en dat doe ik hier graag nogmaals: Dank jullie wel voor al die duizenden aankopen, het vertrouwen wat je daarmee laat zien en dank je wel voor de inmiddels meer dan 1700 vijf sterren reviews, super, top, geweldig, dank je wel!
Ik hoop dat jullie dit lange verhaal met plezier gelezen hebben. En nu, nu ga ik weer lekker ontwerpen, er kan denk ik nog wel een Paashaasje bij ;-) Deze hierboven is trouwens van vorig jaar.
Fijne weekend en graag tot het volgende berichtje.
